Dwudziesty czwarty

-Michał to nie jest tak jak to wygląda..-jąkam się-do niczego nie doszło
-Nie?! Na tych zdjęciach wyglądacie co najmniej na bardzo dobrych przyjaciół, jeśli wiesz co mam na myśli!-Kubiak zaczyna podnosić głos
-Byłam z nim na drinku, ale potem mnie obraził i ciebie też i.. Dostał ode mnie w pysk..-dukam, ale Misiek mi przerywa
-No właśnie widzę jak dostał w pysk! Prawie orgazmu dostał jak mu wsadziłaś język do gardła!
-Nieprawda! To on mnie pocałował i trwało to ułamek sekundy! Zaraz potem odszedł a ja wróciłam do domu. Nic nie było, przysięgam..-patrzę mu w oczy i zaczynam płakać z bezsilności
-Skoro nic nie było, to dlaczego nic mi nie powiedziałaś?! Płaczesz?-mówi już spokojniej-Z poczucia winy?

Zaprzeczam tylko głową, a Michał odwraca się, zakłada kurtkę i wychodzi. Siadam na zimnych kafelkach w łazience i płaczę już na maksa. "Co jest ze mną nie tak? Dlaczego zawsze coś musi się spieprzyć?".. W głowie kłębi się milion myśli, ale jedna jest najgorsza: "Wizja życia bez Michała". Zrywam się z podłogi, chwytam telefon i wybieram jego numer. Nie odbiera.. Ponawiam swoją czynność, ale nadal nic.. Wracam do łazienki i wymiotuję. Od dłuższego czasu męczą mnie mdłości. Podejrzewam ciążę, ale nie miałam kiedy tego sprawdzić.. "Na domiar złego jeszcze wyjdzie, że w brzuchu noszę dziecko, które będę musiała sama wychowywać".. Opadam na sedes i opieram głowę o chłodną ścianę. Przebieram się i w końcu idę do ginekologa.
-Witam pani Inka. Proszę usiąść. Co panią do mnie sprowadza?-Kowalska opuszcza charakterystycznie okulary na koniuszek nosa i spogląda na mnie z zaciekawieniem
-Dzień dobry pani doktor.. Ja.. Yyy.. Ten..Tzn.. Chciałam sprawdzić czy.. Podejrzewam, że jestem w ciąży i chciałabym to sprawdzić-mówię w końcu
-Dobrze, proszę się rozebrać za parawanem i zapraszam na fotel-lekarka wstaje i myje ręce, po czym zakłada lateksowe rękawiczki
 Siadam na kozetce i rozkładam nogi. Usiłuję się rozluźnić, ale sytuacja mnie stresuje. Obserwuję bacznie działania Kowalskiej, która sięga po wziernik i po chwili poprawia okulary na nosie, zagłębiając się w anatomie moich narządów rozrodczych.
-I jak?-pytam zniecierpliwiona
-Spokojnie pani Paulino. Poproszę jeszcze panią na łóżko. Zrobimy usg-lekarka odsuwa się ode mnie, a ja posłusznie kładę się na łóżku i czekam na wyniki jej obserwacji. Po kilku minutach milczenia, kobieta w końcu się odzywa
-Gratuluję pani Inka-uśmiecha się promiennie-to piąty tydzień. Ciąża rozwija się prawidłowo. Wypisać pani L4?
-Nie.. Dziękuję..-szepczę tylko i ubieram się powoli
-Coś nie tak?-Kowalska spogląda na mnie zaniepokojona
-Wszystko w porządku-posyłam jej wymuszony uśmiech, płacę za wizytę i żegnając się, szybko opuszczam gabinet
"Piąty tydzień.." brzmi w mojej głowie. Docieram do mieszkania i zastaję niezły bałagan.. Niektóre rzeczy są na podłodze, a w szafie brakuje ubrań Michała. Rozpaczliwy uśmiech wygina moje usta, kiedy czytam kartkę zostawioną przez Miśka..
"Paula przepraszam, ale ja już przerabiałem taki związek.. Nie chcę być kimś kolejnym na liście. Nie chcę nawet być pierwszym na tej liście. Chcę być jedyny. Nie potrafisz żyć w monogamicznym związku, a ja nie chcę inaczej.. Przepraszam.. Nie mogę z tobą być. Nie dzwoń do mnie. To nie ma sensu. PS. bardzo cię kocham"
Nie mam nawet siły płakać. Jedyne co teraz trzyma mnie przy życiu to myśl, że jest ONO. Gładzę delikatnie mój płaski brzuch, z myślą że dam radę. Przecież inaczej być nie może..
Z rozmyślań wyrywa mnie dźwięk telefonu.
-Słucham?-szepczę
-Cześć Paulina. Jest sesja. Bardzo dobrze płacą, nadajesz się idealnie. Wylot jutro o 12:00. Piszesz się?-mój menadżer trajkocze jak nakręcony
-Wylot? To gdzie ta sesja?-pytam po chwili milczenia
-Berlin-rzuca. Po chwili zgadzam się i odkładam telefon

"Berlin.." myślę, leżąc na kanapie. "Niech jest i Berlin.. I tak nic mnie tu nie trzyma"..