Dwudziesty piąty

Spakowana i gotowa schodzę na dół, gdzie czeka już taksówka.
-Wyjeżdżasz?-słyszę za sobą znajomy głos
-Tak, mam sesję-wzruszam ramionami-a ty co tu robisz?
-Wpadłem pogadać. Słyszałem co się stało-zielonooki lustruje mnie wzrokiem
-Fajnie, że słyszałeś tylko jedną wersję.. Na dodatek nieprawdziwą-odpowiadam spokojnie i wrzucam bagaże do taksówki
-Chętnie posłucham twojej-Zbyszek opiera się o bagażnik
-Nie mam czasu.. Zresztą moja wersja jest przecież mało istotna. Michał już wyciągnął wnioski ze zdjęć-wzruszam ramionami-trzymaj się-cmokam go w policzek, a on przytula mnie mocno
-Chciałaś wyjechać bez pożegnania?-patrzy na mnie smutnym wzrokiem
-Przecież tu wrócę-uśmiecham się lekko i wsiadając do samochodu, zamykam drzwi-chyba wrócę..-dodaję już do siebie
-Dokąd sobie pani życzy?-taksówkarz spogląda na mnie przez ramię
-Na lotnisko proszę-odpowiadam. Odwracam się jeszcze i przez tylną szybę widzę sylwetkę Zbyszka, która robi się coraz mniejsza, aż w końcu całkiem znika..
Reguluję rachunek za transport i ciągnąc walizkę, wchodzę na lotnisko. Po odprawie zajmuję miejsce w samolocie i czytam książkę, podczas podróży. Na miejscu udaję się pod wskazany adres studia fotograficznego. Umawiam się na konkretną godzinę i idę do pobliskiego hotelu. "Mój menadżer wie jak mi ułatwić życie" uśmiecham się patrząc na odległość studia od mojego miejsca tymczasowego meldunku. Rozpakowuję się i biorę prysznic. Zjadam kolację, którą dostaję wprost do pokoju i kładę się spać.
Mój dzień zaczyna się wczesną porą, ponieważ w studiu muszę być przed 7:00. Prysznic, sałatka i sok, a potem już sesja.. Stare samochody, w których się usadawiam do zdjęć, są piękne. Robię co mogę, aby moi zleceniodawcy byli ze mnie zadowoleni. Po sesji, która kończy się późnym wieczorem wracam do hotelu.
-Ma pani gości-recepcjonistka patrzy na mnie z uśmiechem
-Kogo?-pytam zdezorientowana
-Czekają w pokoju-dziewczyna patrzy na mnie tajemniczo
Wzruszam tylko ramionami i udaję się na swoje piętro. Wchodzę przez uchylone drzwi i mój wzrok pada na męską sylwetkę, okraszoną przyciemnionym światłem.
-Dobry wieczór-mówię nie odrywając wzroku od postaci
-Witam-mężczyzna odwraca się przodem do mnie
-Kim pan jest?-patrzę w jego ciemne oczy
-To mój przyjaciel-dochodzi do mnie głos zza pleców
Odwracam się szybko i zauważam Roberta, który zamyka drzwi i przekręca klucz
-Zaskoczona?-uśmiecha się złowieszczo Lewandowski
-Bardzo-odpowiadam zgodnie z prawdą-czego chcesz?
-Nie bądź taka ciekawska. Wszystkiego się dowiesz. Szybko się spotkaliśmy co? Sesja w samochodach mojego kumpla się udała?-szepcze ze złowieszczym uśmieszkiem i zbliża się do mnie powoli
-Ukartowałeś to sobie?!-syczę-Wyjdź stąd albo zacznę krzyczeć-mówię pewnie, chociaż głos zaczyna mi drżeć
-Chyba z rozkoszy-Robert wybucha śmiechem i kiwa głową w stronę swojego kumpla
-Zostawcie mnie!!!-wrzeszczę i czuję obleśną łapę dużego na moich ustach
-Będzie ci dobrze, obiecuję..-piłkarz znaczy językiem ścieżkę wzdłuż mojej szyi, aż do ucha, a rękę wkłada mi pod bluzkę..
Szarpię się ale nie mogę się wyrwać. Lewandowski majstruje przy moim zamku, kiedy zbieram w sobie wszystkie siły i moje prawe kolano ląduje między jego nogami.
-Ty dziwko!-piłkarz upada na podłogę, zwijając się z bólu
-Nauczę cię pokory-duży rzuca mnie na łóżko i rozpina pasek swoich spodni
-Wolę umrzeć niż dać ci się dotknąć!-krzyczę i ruszam w stronę balkonu
Odwracam się ostatni raz i bez namysłu przekraczam barierkę i skaczę w dół. Głośny trzask, przeszywający ból nogi i ciemność..